INPSYCHE.GR Εύη Ρομφαία, Κλινική ψυχολόγος
Σχετικά Άρθρα
Μια πρωτοβουλία που αφορά την ανακαίνιση του φυσικού περιβάλλοντος σε μια ψυχιατρική μονάδα, δείχνει μακροπρόθεσμα μείωση της ανάγκης για απομόνωση ή περιορισμό των ψυχικά ασθενών.
Για περισσότερο από μια δεκαετία, μια ομάδα επαγγελματιών ψυχικής υγείας ξεκίνησε μια μελέτη, η οποία δείχνει μια μείωση της τάξεως του 82 τοις εκατό στα μέτρα απομόνωσης και χρήσης περιοριστικών μέτρων των ασθενών σε μια ψυχιατρική μονάδα η οποία θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσα σε ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, δημιουργώντας ένα περιβάλλον αισθητικά ευχάριστο και περισσότερο ανθρώπινο.
Σε μια έκθεση που δημοσιεύθηκε πρόσφατα (15 Ιουλίου) για τις Ψυχιατρικές Υπηρεσίες Εκ των Προτέρων, οι ερευνητές ενημέρωσαν τα στοιχεία τους για να δείξουν αν η μέθοδος παρέμβασής τους μπορεί να στηρίξει μια τέτοια μείωση της χρήσης μεθόδων απομόνωσης και περιορισμού των ασθενών στη διάρκεια μιας εκτεταμένης χρονικής περιόδου.
Κατά την πρώτη δεκαετία αυτού του αιώνα, υπήρξε μια σημαντική προσπάθεια για να μειωθεί η χρήση πρακτικών απομόνωσης και κράτησης των ασθενών σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας. Κρατικές υπηρεσίες υγείας και δομές ψυχικής υγείας, συμπεριλαμβανομένης της υγειονομικής περίθαλψης, σε μεγάλο βαθμό εμπλέκονται σε αυτές τις προσπάθειες για τη μείωση της απομόνωσης και της χρήσης μέσων συγκράτησης, τονίζοντας ότι αυτές οι πρακτικές μπορούν να ενισχύσουν τη θεραπευτική γραμμή για τους ασθενείς (Ψυχιατρικές Ειδήσεις, 2003).
«Ενώ πολλές κλήσεις έγιναν για τη μείωση της απομόνωσης και του περιορισμού εντός νοσοκομείου,δεν υπήρξε επαρκής έρευνα για το πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτή η μείωση» σχολίασε ο επικεφαλής της μελέτης Aλόκ Μαντάν, Ph.D., MPH, αναπληρωτής καθηγητής της ψυχιατρικής στην Κλινική Menninger, στη διάρκεια μιας συνέντευξης .
Ένας πρώην ερευνητής στο Ινστιτούτο Ψυχιατρικής (ΕΟΠ) στο Ιατρικό Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας ο Μαντάν, ήταν μέρος της προηγούμενης μελέτης τα πορίσματα της οποίας δημοσιεύτηκαν στο ‘Ψυχιατρικές Υπηρεσίες ‘ το 2011. Η μελέτη περιελάμβανε την εφαρμογή ενός πολυσύνθετου σχεδίου παρέμβασης για την ελαχιστοποίηση της απομόνωσης και της χρήσης μέσων συγκράτησης. Τα ευρήματα από τη μελέτη αυτή έδειξαν ότι οι αλλαγές στο φυσικό περιβάλλον, όπως το βάψιμο τοίχων με ζεστά χρώματα, τα διακοσμητικά χαλιά, τα ωραία έπιπλα στα δωμάτια των ασθενών αλλά και σε κοινόχρηστους χώρους, ήταν οι μόνες παρεμβάσεις που σχετίζονται με μια σημαντική πτώση στα ποσοστά της απομόνωσης και της συγκράτησης από την αρχή του 2005 έως τα μέσα του 2008, ενώ παρεμβάσεις όπως η αυξημένη ενημέρωση αλλά και η πρακτική λήψης κοινών αποφάσεων για το προσωπικό του νοσοκομείου, δεν οδήγησε σε ανάλογα αποτελέσματα.
Στην τρέχουσα μελέτη τους, οι ερευνητές επεκτάθηκαν σε αυτά τα ευρήματα ώστε να εκτιμήσουν κατά πόσον οι μειωμένοι συντελεστές της απομόνωσης και της κράτησης που σχετίζονται με την τροποποίηση της φυσικής ατμόσφαιρας μπορεί να διατηρηθούν πέραν του 2008.
Για να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα, ο Μαντάν και οι συνεργάτες του συγκέντρωσαν πληροφορίες για τιμές που αφορούν την απομόνωση και κράτηση ασθενών σε διάφορες χρονικές περιόδους: η αρχική τιμή δεν περιελάμβανε καμία προηγούμενη τροποποίηση στο φυσικό περιβάλλον της μονάδας (Ιανουάριος 2003 – Δεκέμβριος 2004). Η περίοδος εφαρμογής, στην οποία έγιναν τροποποιήσεις στο φυσικό περιβάλλον (Ιανουάριος 2005-Μάρτιος 2008), μια αρχική περίοδος παρακολούθησης (Απρίλιος 2008-Ιούνιος 2008) και μια παρατεταμένη περίοδος παρακολούθησης στην οποία σταμάτησαν οι συντονισμένες προσπάθειες για να μειωθεί η περαιτέρω απομόνωση (Ιούλιος 2008 – Δεκέμβριος 2012). Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα ποσοστά της απομόνωσης και συγκράτησης μειώθηκαν κατά τη διάρκεια της αρχικής περιόδου παρακολούθησης και ότι η μείωση αυτή διατηρήθηκε σε όλη την παρατεταμένη περίοδο παρακολούθησης.
Η Suzan Hardesty, ιατρικός διευθυντής και ανώτερος αντιπρόεδρος της Menninger εξήγησε στα ‘Ψυχιατρικά Nέα’ ότι η ίδια και οι συνάδελφοί της κατά την περίοδο των δέκα ετών που μελέτησαν την μείωση πρακτικών απομόνωσης και περιορισμού , διαπίστωσαν ότι το αποτέλεσμα των βελτιώσεων στο φυσικό περιβάλλον της μονάδας αποδείχθηκε μακράς διαρκείας, ακόμη και στη μέση μιας διοικητικής αλλαγής. Ακόμη προσέθεσε ότι οι παρεμβάσεις αυτές δεν ωφελούν μόνο την ψυχική υγεία των ασθενών, αλλά μπορεί επίσης να επωφεληθούν ψυχικά από την αλλαγή αυτή τόσο οι καθηγητές όσο και το προσωπικό.
Ωστόσο, οι ερευνητές σημείωσαν ότι μπορεί να υπάρξουν κάποια όρια στα οφέλη των περιβαλλοντικών βελτιώσεων, δεδομένου ότι δεν παρατηρήθηκε περαιτέρω μείωση στην απομόνωση και τον περιορισμό μεταξύ της αρχικής περιόδου παρακολούθησης και της παρατεταμένης παρακολούθησης. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η μελλοντική έρευνα θα πρέπει να επικεντρωθεί περισσότερο στον προσδιορισμό των συγκεκριμένων περιβαλλοντικών και διακοσμητικών στοιχείων που μπορεί να αποτρέψουν άμεσα την απομόνωση και τους περιοριστικούς όρους των ψυχικά ασθενών.
Η μελέτη χρηματοδοτήθηκε από το Ίδρυμα Menninger και το McNair Ιατρικό Ινστιτούτο
Από τον Αμερικάνικο Ψυχιατρικό Οργανισμό
